Shadow Isles (z j. polskiego Wyspy Cienia) są archipelagiem wysp zlokalizowanym na północny-zachód od Valoranu.
Opis
Niewiele wiadomo na temat tajemniczych Wyspach Cienia. Wiecznie gęsta, nienaturalna mgła zasłania widok na tę krainę z zewnątrz. Uważa się, że wyspy są domem dla niezliczonych form nieumarłych, lecz nikt nie chce bardziej je zbadać z obawy o nieznane niebezpieczeństwa. Rok po powstaniu Ligi, przywoływacze zostali wysłani do zbadania niewielkiej części wyspy, aby później stworzyć Twisted Treeline.
Większą część historii Shadow Isles pochodzi od dwóch tajemniczych ołtarzy znajdujących się w Twisted Treeline, które opowiadają część swoich opowieści po przejęciu ich przez bohaterów League of Legends z tej krainy.
Historia
Początek Spaczenia
Nim Shadow Isles stały się krainą umarłych, wyspy te wprost tętniły życiem i pięknem przyrody. W tym względzie szczególnie wyróżniał się rosnący na wyspie święty gaj - był to prawdziwy raj, pełen strzelistych drzew i niezliczonych gatunków istot, zarówno zwierząt, jak i duchów. Gdy król Shadow Isles nakazał swym czarnoksiężnikom złamać barierę dzielącą życie od śmierci, las stał się dla magów źródłem mocy.
Czarodziejski rytuał zakłócił odwieczny krąg życia, wyzwalając tym samym moce, nad którymi nie sposób było zapanować. Shadow Isles zostały pozbawione wszelkiego życia - potężne drzewa uschły, ludzie przekształcili się w groteskowe cienie, a leśne duchy stały się strzępkami dawnych siebie. 
Maokai, najsilniejszy spośród duchów świętego lasu, z przerażeniem obserwował jak szybko naokoło usychało i umierało. Ze wszystkich sił starał się naprawić zadaną przyrodzie ranę, nie mógł jednak powstrzymać zniszczenia, którego źródłem była ludzka głupota. W miarę jak upiorne moce starały się przezwyciężyć wielkiego ducha, podjął się on ostatniej, desperackiej próby ocalenia krainy. Maokai ukrył się w pradawnym dębie, stanowiącym centrum duchowej potęgi lasu, a następnie zebrał w drzewie całą esencję mocy wysp, chroniąc ją przed ożywieńczym spaczeniem, pożerającym wszystko, co tylko znalazło się w zasięgu. Wzmocniony niezmierzoną czarodziejską mocą Maokai nie dał się pochłonąć, choć nie udało mu się też wyjść z opresji bez szwanku.
Przepełniony mocami życia i śmierci Maokai na stałe złączył się z pradawnym dębem, stając się wynaturzeniem. Przez całe wieki cierpienie i ból były jego jedynymi towarzyszami. Jego konary uginały się z żalu, gdy opłakiwał śmierć wszystkiego, co kochał, a jego korzenie przebijały powłokę ziemi, gdy szalał w gniewu na myśl o czarnoksiężnikach, którzy zniszczyli jego dom. Na szczęście nie wszystko było stracone. Maokai zabezpieczył ostatnią iskierkę życia, jaka pozostała na Shadow Isles, a wraz z nią zapewnił też nadzieję, że być może kiedyś do krainy tej powróci życie.
Przechowywana przez Maokaiego energia życia zaczęła ściągać udręczone duchy tak, jak płomień ściąga ćmy. Duch strzegł zalążka życia przez bezwzględnymi nieumarłymi, lecz Maokai wiedział, że nie zdoła wiecznie stawiać im czoła. Musiał uciec z krainy śmierci, w jaką zmienił się jego dom, dlatego postanowił rzucić się w morze i powierzyć swój los naturze, w nadziei, że ta powiedzie go do krainy żywych. Wierzył, że znajdzie tam sposób, by pozbyć się sił nieumarłych i przywrócić życie na Shadow Isles.
Pieśń Rekwiem
Nawet jako chłopiec, 
Karthus był dziwny. Nie można było zaprzeczyć, że kryło się w nim coś mrocznego. Często trzymał się cieni i odrzucał towarzystwo innych osób. Zakradał się na pogrzeby nieznajomych i przemawiał do ich nagrobków. Szukał zwłok zwierząt, by je zachować i utrwalić, co stworzyło ponurą kolekcję straszliwej sztuki. Karthus zgłosił się do pomocy chorym i umierającym, ale nie z zamiarem wsparcia, lecz by z bliska oglądać śmierć tych, którym nie da się pomóc. Ostatecznie posunął się do upozorowania własnej śmierci, by móc z ukrycia obserwować własny pogrzeb z niezwykłą fascynacją. Gdy inni ludzie dowiedzieli się, co zrobił, byli tak zszokowani i zaniepokojeni, że w pewnym sensie Karthus naprawdę stał się dla nich martwy. Został całkowicie odrzucony przez żywych.
Odosobnienie tylko przysłużyło się jego obsesji. Karthus jeszcze bardziej poświęcił się swoim badaniom na temat śmierci i zafascynował się legendami na temat Shadow Isles. Według nich, zjawy zmarłych kontynuowały tam życie po śmierci. Opętany tymi opowieściami Karthus wiedział, że musi sam przekonać się o ich prawdziwości. Po dotarciu na te przerażające wyspy, Karthus rozpoczął wędrówkę przez mgłę, zachwycając się dziwacznym pięknem tego miejsca. Czuł się tak, jakby wreszcie znalazł się w domu. Od zawsze chciał uchwycić moment śmierci, gdy życie opuszczało ciało i w jednej chwili osiągało znaczenie. Karthus zauważył, że życie po śmierci jest właśnie jak ta chwila zachowana na zawsze. Wtedy właśnie odkrył swoje przeznaczenie – przejść na drugą stronę i na zawsze porzucić świat żywych. Tego dnia, coś przebudziło się na Shadow Isles, gdy Karthus zrobił coś, czego nie zrobiła żadna inna istota: z własnej woli porzucił własne życie i stał się nieumarłym. Gdy powrócił do świata, Karthus był wcieleniem swojej obsesji. Jako nieśmiertelny Licz trzymający klucze do życia i śmierci, chce całemu światu zaśpiewać swoje rekwiem.
Reinkarnacja
Praca grabarzy jest ważna dla istot żywych, ale bezcenna na Shadow Isles. Istnieje tam wiele odcieni śmierci, a każdy z nich spotyka się ze zrozumieniem, a nie strachem czy obrzydzeniem. Z jednego stanu w drugi można przejść tylko z magiczną pomocą profesjonalisty. Pod koniec pierwszej Rune Wars, 
Yorick Mori pracował jako grabarz. Jego rodzina zarządzała należącym do niej Final Rest Memorial, jednym z najstarszych cmentarzy w Valoran. Łopata, której używał, była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Każdy grabarz nauczał syna, że towarzyszą jej duchy ich przodków, które będą chronić go podczas samotnych nocy spędzonych pośród nagrobków. Ku swojemu smutkowi, Yorick zginął bezpotomnie, sprawiając, że dumny ród Morich wygasł. Jego ciało spoczęło z łopatą w rodzinnym mauzoleum, a Final Rest Memorial wkrótce podupadł. Śmierć nie była jednak końcem, którego oczekiwał Yorick.
Yorick pojawił się na nawiedzonych brzegach Shadow Isles - nie do końca martwy, ale stanowczo nie żywy, trzymając kurczowo swoją ukochaną łopatę. Szybko odkrył, że może być przewoźnikiem dla nieumarłych mieszkańców Isles, pomagając im wspiąć się w hierarchii śmierci. Okazało się to przekleństwem, gdyż grabarz musi 'zakopać swoją normę' zanim sam znajdzie się wyżej, a przynajmniej tak mówi legenda. Nikt nie wie, jaka jest jego 'norma'. Yorick kopał bez ustanku, na próżno czekając, aż zostanie uwolniony od swego brzemienia. Kiedy dekady przerodziły się w wieki, wstyd stał się nie do zniesienia. Wrócił do Valoran, by znaleźć swoje zwłoki, przekonany, że może być z nim pochowane jego zbawienie. Kiedy tu dotarł, nie znalazł ani śladu ani po mauzoleum, ani cmentarzu. Prawie utracił nadzieję, ale odkrył League of Legends, w której upatruje nadziei na uwiecznienie swego rodu, o którym pozwolił, by zapomniano.
Łowca Dusz
Niewiele wiadomo na temat przeszłości Strażnika Łańcuchów, a wiele szczegółów istnieje tylko w rymowankach i opowieściach. Opisują one sadystycznego nadzorcę więzienia, który żył wiele wieków temu i lubował się w torturowaniu więźniów. Cierpliwy i brutalny, korzystał z wielu metod, by doprowadzić swoje ofiary do szaleństwa, nim ich ciała się poddały. Łańcuchy były jego ulubionym narzędziem tortur, a ich szczęk zwiastował nadejście nadzorcy oraz agonię wybranej ofiary. Jego okrutne rządy trwały długo, dopóki więźniom nie udało się uciec podczas zamieszek. Obezwładnili go i, bez żadnych ceremonii i współczucia, powiesili na jego własnych łańcuchach. I tak oto zaczęło się nieżycie straszliwego widma znanego jako 
Thresh – a przynajmniej tak mówią legendy.
Teraz Thresh wędruje po świecie, pozostawiając po sobie strach i rozpacz. Jednakże, jego złowieszcze działanie ma cel, a dusze zwykłych śmiertelników nie wystarczą. Poszukuje silniejszych dusz. Dopiero wtedy, gdy złamie ducha najpotężniejszych wojowników Valoranu zdobędzie to, czego potrzebuje.
Pajęcza Kapłanka
„Shadow Isles - mówiono, że nie istnieją. Mityczne wyspy nawiedzone przez duchy i zjawy. Bajeczki dla tchórzliwych dzieci. Ja wiem lepiej. Byłam tam. Gdy tylko znalazłam się na tym terenie, wiedziałam, że coś jest nie tak z tym miejscem. Moja skóra ścierpła, a żołądek ścisnął się z obrzydzenia. To nie było miejsce do życia. Ale gdzieś w głębi czułam, że wyspy powitały mnie. Chciały mnie. Idąc coraz dalej, widziałam wokół śmierć. Upiorne drzewa, trawy i kwiaty zalały mnie przerażającym blaskiem. Było tak cicho... I pięknie. Dotknęłam widmowego liścia drżącego na wietrze, którego podmuchu nie odczuwałam. Wtedy zrozumiałam, że śmierć to drugi świat. A ja jestem w jego przedsionku. Potem usłyszałam pieśń. Pieśń pająka. Mój towarzysz krzyknął z przerażenia i padł na kolana. Objęłam go. Powiedziałam, że nie ma się czego bać. Zmierzał przecież do lepszego świata. Zabiorę ich wszystkich do lepszego świata.”
Elise jest równie okrutna, co elegancka. Charyzmą i wdziękiem zwabia w sieć swych intryg zarówno niewinnych, jak i przebiegłych. Choć jej ofiarom zdarza się poznać jej prawdziwe zamiary, żadna z nich nie żyła na tyle długo, by wyjawić mroczne sekrety, jakie skrywa.
W mrocznych salach, ukryta przed wzrokiem gawiedzi, Elise głosiła słowa owianego legendą 
pajęczego boga. Jej fanatyczni zwolennicy łaknęli boskiej łaski, wierząc, że to właśnie jego błogosławieństwo jest źródłem mocy i życiowej energii Elise. Ogłaszając, iż zamierza poprowadzić pielgrzymkę do świątyni pajęczego boga, Elise wybrała na towarzyszy podróży swych najwierniejszych uczniów. Podczas niebezpiecznej wyprawy przez morze, ogarnięci ekstazą wybrańcy wykazali się ślepym posłuszeństwem. Gdy dotarli do celu – tajemniczych Shadow Isles – Elise powiodła ich do pokrytych pajęczynami jaskiń. Członkowie grupy, spodziewając się ujrzeć świątynię, spojrzeli na swą kapłankę z zakłopotaniem. Ta obróciła się w stronę wyznawców i podniosła w triumfalnym geście ramiona, odsłaniając dziwaczne, pajęcze nogi, wyrastające jej z pleców. Na widok jej prawdziwej postaci, wyznawcy Elise rzucili się do ucieczki, ona jednak zdołała ich uwięzić za pomocą magicznych pajęczyn. Widząc, że jej ofiary wpadły w pułapkę, Elise zwróciła się w stronę jaskini, wydając z siebie przeraźliwy pisk. Z ciemności wychynęła olbrzymich rozmiarów nieumarła bestia pająk, wlokąca swój paskudny odwłok na cienkich spiczastych nóżkach. Wyznawcom Elise, pożeranym żywcem przez potwornego pająka, pozostał tylko krzyk. Gdy stwór skończył się posilać, Elise podeszła do niego, pobrała próbkę jego jadu, po czym wypiła tę przedziwną substancję. Natychmiast poczuła, jak całe jej ciało młodnieje. Pokonawszy śmiertelność raz jeszcze, Elise ruszyła na spotkanie z wiernymi. Ci z radością przyjęli wiadomość, iż ich pobratymcy postanowili zostać w świętym domu pajęczego boga. Elise zapewniła swych uczniów, iż niedługo poprowadzi tam kolejną pielgrzymkę. Pajęczy bóg już na nich czekał.
Skórki Shadow Isles
Przebudzenie Shadow Isles po setkach lat uśpienia, wskrzesiło hordy dawno zapomnianych koszmarów. Żywe tylko w starożytnych legendach i bajdurzeniach szaleńców, to tajemnicze królestwo jest symbolem tego wszystkiego, co może czaić się w ciemności.
Ciekawostki
- Bohaterowie Shadow Isles reprezentują siedem grzechów głównych.
- Przed wydaniem
Elise, Twisted Treeline był ostatnim żyjącym lasem w Zaunie. - Cytat zachodniego ołtarza: "Pamiętaj kim kiedyś byłeś, Hecarimie." sugeruje, że Hecarim był kiedyś człowiekiem żyjącym w Shadow Isles przed katastrofą.
- Ołtarze opowiadają o kilku ciekawostkach dotyczący Mordekaisera:
- Cytaty ołtarzy: "Służę z ochotą, Mordekaiserze." i "Służę ci bo muszę, Mordekaiserze." sugerują, że Mordekaiser ma przydzieloną rangę w Shadow Isles, może też mieć odniesienie do jego starej historii, kiedy zostaje określony jako generał.
- Cytat zachodniego ołtarza: "Czy również jesteś więźniem, Mordekaiserze?" prawdopodobnie oznacza, że Mordekaiser został przymuszony dołączony do Shadow Isles i wykonuje swoje własne cele, a nie wysp.
- Stary cytat z historii Mordekaisera: "Ludzie uważają, że jego zbroja go chroni, ale obawiam się, że, przynajmniej chwilowo, chroni ona nas." może potwierdzać cytat ołtarza odnosząc się do zbroi jako więzienia.
- Cytat zachodniego ołtarza dla Hecarima: "Nie można ufać Mordekaiserowi, Hecarimie." sugeruje, że Hecarim walczy o Shadow Isles, a Mordekaiser ma cele niezwiązane z korzyściami dla wysp, tylko dla siebie.
- Hecarim obecnie maszeruje przez Valoran w imieniu Shadow Isles.
- Evelynn i Thresh są bohaterami nie mającymi unikalnych wypowiedzi ołtarzy w Twisted Treeline.
Bohaterowie
| Bohater | Więzi | Grzech |
|---|---|---|
| Elise, Królowa Pająków
|
Pochodzenie mocy; kapłanka pajęczego boga - Vilemawa
|
Obżarstwo |
 Evelynn, Modliszka
|
Miejsce pochodzenia; śmiercionośna zabójczyni | Lubieżność |
 Hecarim, Cień Wojny
|
Prawdopodobnie miejsce pochodzenia; zwiastun Shadow Isles | Gniew |
| Karthus, Piewca Śmierci
|
Pochodzenie mocy; dobrowolnie oddał swoje życie dla nieumarłych | Pycha |
| Maokai, Spaczony Drzewiec
|
Miejsce pochodzenia; szuka zemsty na tych, którzy zniszczyli pierwotne Shadow Isles | Brak |
 Mordekaiser, Władca Metalu
|
Pochodzenie mocy; prawdopodobnie pierwszy nieumarły | Zazdrość |
| Thresh, Strażnik Łańcuchów
|
Pochodzenie mocy; przechwycone dusze zabiera z powrotem do Shadow Isles | Chciwość |
| Yorick, Grabarz
|
Miejsce odrodzenia; przewoźnik dla nieumarłych mieszkańców wysp | Lenistwo |
Bohaterowie Powiązani
| Bohater | Więzi |
|---|---|
 Lucian, Kleryk Broni
|
Stara się oczyścić Shadow Isles z wynaturzeń i szuka zemsty na Threshu
|
 Nocturne, Wieczny Koszmar
|
Fizycznie objawił się w Twisted Treeline |
 Warwick, Krwawy Łowca
|
Zabrał srebro z Shadow Isles |
