Karthus (historia)

Szablon:Nagłówek bohatera

Historia

► „Za pomocą kilku drobnych ulepszeń mógłbym dodać temu miejscu... Blasku.” ^p

Ta strona lub sekcja wymaga uzupełnienia treści.

Przetłumaczyć starą historię (bądź znaleźć)

Krótka

Karthus jest zwiastunem zagłady, fanatycznie oddanym pięknu i klarowności śmierci. Nawet za młodu miał obsesję na punkcie śmiertelności, stając się coraz bardziej bezwzględnym w pościgu za swoimi mrocznymi żądzami. Pragnąc połączyć się ze śmiercią, Karthus udał się do Shadow Isles i z własnej woli oddał się nieumarłym. Zamienił się w Piewcę Śmierci, przerażającego licza, którego jedynym celem jest podarowanie błogosławionego daru śmierci.

Dłuższa

Karthus to nieumarły duch, którego przerażające pieśni zapowiadają jego koszmarne nadejście. Żywi boją się wieczności nieśmierci, ale on widzi w niej tylko piękno i czystość, doskonałe połączenie życia i śmierci. Gdy wyrusza z Shadow Isles, chce pokazać śmiertelnikom piękno śmierci – jest apostołem nieżywych.

Urodził się w slumsach, tuż za murami noxiańskiej stolicy. Jego matka zmarła przy porodzie, pozostawiając go i jego siostry ojcu na wychowaniu. Zniszczony i zaszczurzony dom dzielili z innymi rodzinami, a na posiłki mieli wodę deszczową i robactwo. Ze wszystkich dzieci Karthus najlepiej łapał szczury i regularnie przynosił pogryzione szczątki do garnka.

Śmierć często gościła w slumsach Noxusu. Rankiem słychać było krzyki rodziców rozpaczających nad zwłokami dzieci znalezionymi tuż po przebudzeniu. Karthus nauczył się rozkoszować tymi lamentami i z fascynacją obserwował, jak karbowi Kindred nacinali kostury i wynosili zwłoki z domów. W nocy młody Karthus przekradał się przez zatłoczone pokoje, poszukując tych, którzy byli bliscy śmierci. Miał nadzieję, że zobaczy, jak uchodzi z nich życie. Przez lata jego nocne wyprawy nie przyniosły rezultatów, ponieważ nie można było przewidzieć, kiedy ktoś umrze. Nie mógł doświadczyć chwili śmierci, dopóki nie nawiedziła jego rodziny.

Epidemie chorób były częste w takich warunkach, a gdy siostry Karthusa zachorowały, uważnie im się przyglądał. Gdy jego ojciec tonął w smutku, Karthus był niezwykle przykładnym bratem, który zajmował się chorymi siostrami. Przyglądał się, jak każda z nich umierała, a on odczuwał coś, gdy światło gasło w ich oczach – pragnienie zobaczenia, co jest po śmierci, i poznania tajemnic wieczności. Gdy karbowi przyszli po ich zwłoki, Karthus podążał za nimi do świątyni, zadając pytania dotyczące ich zakonu i śmierci. Czy osoba może istnieć w chwili zakończenia życia, ale przed rozpoczęciem śmierci? Gdyby udało się zrozumieć i pochwycić ten graniczny moment, być może udałoby się połączyć mądrość życia z czystością śmierci?

Karbowi szybko się zorientowali, że Karthus doskonale nadaje się do ich zakonu i wstąpił w jego szeregi. Zaczynał jako kopacz grobów i budowniczy stosów pogrzebowych, ale z czasem awansował na zbieracza zwłok. Codziennie prowadził swój wózek po ulicach Noxusu, zbierając ciała. Jego pieśni żałobne szybko stały się znane w Noxusie, pełne smutku lamenty, które mówiły o pięknie śmierci oraz nadziei, że to, co czeka nas dalej, jest warte zaakceptowania. Wiele zrozpaczonych rodzin znalazło pocieszenie w tych pieśniach, gdyż przynosiły im spokój. W końcu Karthus zaczął pracować w świątyni, doglądając chorych w ich ostatnich chwilach, patrząc, jak śmierć po nich przychodziła. Karthus przemawiał do każdej osoby, odprowadzając jej duszę na drugą stronę i poszukując dalszej wiedzy w ich gasnących oczach.

W końcu Karthus doszedł do wniosku, że niczego więcej nie dowie się od śmiertelników i tylko martwi mogą udzielić mu odpowiedzi. Umierające dusze nie mogły powiedzieć, co jest po drugiej stronie, ale według plotek i historii, którymi straszyło się dzieci, istniało miejsce, w którym śmierć nie była końcem – Shadow Isles.

Karthus opróżnił świątynne szkatuły i wykupił przejście do Bilgewater, miasta nękanego przez dziwną czarną mgłę, która podobno przyciągała dusze do przeklętej wyspy. Żaden kapitan nie chciał zabrać Karthusa na Shadow Isles, ale w końcu trafił na zamroczonego rumem rybaka, który miał pełno długów i nic do stracenia. Łódź płynęła przez wiele dni i nocy, aż pewnego dnia burza zepchnęła łódź na skały przy wyspie, której nie było na żadnej mapie. Czarna mgła wyłoniła się z wyspy pełnej pokręconych drzew i ruin. Rybak uwolnił łódź i zawrócił w panice w kierunku Bilgewater, a Karthus wskoczył do wody i popłynął do brzegu. Podpierając się ponacinanym kosturem karbowego, zaczął śpiewać pieśń, którą przygotował na moment własnej śmierci, a wiatr zaniósł jego słowa w głąb wyspy.

Czarna mgła przepełniła Karthusa, niszcząc jego ciało i ducha starożytną magią, ale jego pragnienie życia po śmierci było tak silne, że nie został unicestwiony. Zamiast tego przeszedł przemianę i narodził się na nowo jako bezcielesny upiór.

Objawienie spłynęło na Karthusa, gdy stał się tym, czym zawsze uważał, że powinien być – istotą stojącą na granicy życia i śmierci. Piękno tego wiecznego momentu wypełniło go radością, gdy przeklęte duchy tej wyspy powstały, aby doświadczyć jego przemiany, przyciągane jego pasją jak drapieżniki czujące krew. Wreszcie Karthus znalazł się tam, gdzie było jego miejsce, otoczony tymi, którzy rozumieli, czym była nieśmierć. Przepełniony fanatyzmem wiedział, że musi powrócić do Valoranu i podzielić się tym darem z żywymi, aby uwolnić ich od śmiertelnych zmartwień.

Karthus obrócił się i czarna mgła zaniosła go ponad falami do łodzi rybaka. Mężczyzna padł na kolana i błagał o życie, a Karthus obdarował go błogosławieństwem śmierci, kończąc jego śmiertelne cierpienie i wskrzeszając jako nieśmiertelnego ducha, śpiewając pieśń dla odchodzących dusz. Rybak był pierwszą z wielu dusz, które Karthus uwolnił. Wkrótce Piewca Śmierci dowodził armią nieumarłych widm. Dla przebudzonych zmysłów Karthusa Shadow Isles zdawało się być zawieszone w miejscu, a oferowane błogosławieństwo śmierci – zmarnowane. Podjudzał zmarłych, aby szerzyli piękno śmierci pośród żywych, zakończyli erę śmiertelności i doprowadzili do rozpoczęcia wspaniałej ery nieśmierci.

Karthus stał się emisariuszem Shadow Isles, zwiastunem zguby, a jego pieśni niosły pochwałę śmierci. Jego legiony dusz dołączają do pieśni pogrzebowych – ich upiorna muzyka sięga dalej niż czarna mgła i można ją usłyszeć w nocy na cmentarzach oraz w domach pogrzebowych w całym Valoranie.

Pogrzeb na morzu

Morze było gładkie i mroczne. Księżyc wisiał nisko nad horyzontem, podobnie jak przez ostatnie sześć nocy. Powietrza nie poruszał nawet podmuch wiatru, ale nie wiadomo, skąd dochodziła pieśń pogrzebowa. Vionax pływała na oceanie wokół Noxusu dostatecznie długo, aby wiedzieć, że taka atmosfera zwiastowała kłopoty. Stanęła na dziobie Darkwilla i spojrzała przez lunetę, szukając czegokolwiek, co mogłoby posłużyć do ustalenia pozycji.

„Nic, tylko morze” – powiedziała w mrok. „Żadnego lądu ani gwiazd, które rozpoznaję. Wiatr nie wieje w żagle. Wiosłowaliśmy przez wiele dni, ale niezależnie od tego, gdzie skręcimy, nie widać żadnego lądu, a Księżyc się nie porusza”.

Potarła policzki dłońmi. Odczuwała głód i pragnienie, a ciągła ciemność uniemożliwiała dokładny pomiar czasu. Darkwill nie był nawet jej statkiem. Była pierwszym oficerem do chwili, w której topór freljordzkiego grabieżcy rozwalił głowę kapitana Mettoka i zapewnił jej nagły awans. Kapitan i piętnastu noxiańskich wojowników leżało w zawiązanych hamakach na pokładzie. Coraz silniejszy smród wydobywający się z ich ciał był jedynym wyznacznikiem czasu.

Uniosła wzrok i spojrzała na ocean – jej oczy rozszerzyły się, gdy zobaczyła czarną mgłę unoszącą się z wody. Poruszały się w niej kształty z najstraszniejszych koszmarów. Przeklęta pieśń pogrzebowa rozbrzmiała głośniej i towarzyszyło jej bicie dzwonu pogrzebowego.

„Czarna mgła” – powiedziała. „Wszyscy na pokład!”.

Obróciła się i zeskoczyła, biegnąć na tył statku, w stronę koła sterowego. Co prawda nie mogła zrobić nic, aby poruszyć statek, ale nie mogła też sobie pozwolić, żeby znaleziono ją w innym miejscu. Przeklęty lament zagubionych dusz dosięgnął statku, gdy załoga wyszła na pokład i mimo całkowitego przerażenia, Vionax nie mogła odmówić piękna temu dźwiękowi. Łzy napłynęły jej do oczu i zaczęły spływać po policzkach, nie ze strachu, ale ze smutku.

„Pozwól, że zakończę twoją rozpacz”.

Głos w jej głowie był chłodny i pozbawiony życia, jakby pochodził od zmarłego. Przywołał on obraz wypełnionego zwłokami wózka z żelaznymi kołami oraz noża dokonującego kolejnego nacięcia na kosturze. Vionax znała opowieści o czarnej mgle – wiedziała, że należy unikać wysp na wschodzie. Myślała, że statek znajdował się dostatecznie daleko od Shadow Isles, ale się myliła.

Zatrzymała się, gdy czarna mgła wpłynęła na pokład, przynosząc ze sobą wycie i jęki umarłych. Upiory zawirowały nad głowami, tworząc chór przeklętych, a załoga Darkwilla krzyknęła z przerażeniem na ich widok. Vionax wyciągnęła pistolet, gdy z mgły wyłoniła się postać – wysoka i barczysta, odziana w poszarpaną szatę, niczym prałat, jednakże jej ramiona i głowa były opancerzone jak u wojownika. Przyczepiona łańcuchami księga wisiała u pasa widma. Był też długi kostur, ponacinany niezliczoną liczbę razy. Duchowe światło zalśniło z jego czubka i płonęło jak upadła gwiazda na dłoni.

„Dlaczego płaczesz?” – zapytała istota. „Jestem Karthus i mam dla ciebie wspaniały podarunek”.

„Nie chcę go” – powiedziała Vionax, pociągając za spust. Jej pistolet wypalił i z lufy wystrzelił ogień. Pocisk trafił w upiora, ale przeleciał przez niego, nie czyniąc krzywdy.

„Śmiertelnicy...” – powiedział Karthus, potrząsając głową. „Boicie się tego, czego nie rozumiecie, i odwrócilibyście się od daru, który oferuję wam za darmo”.

Potwór zbliżył się i mroczny blask z jego kostura skąpał pokład statku w bladym, niezdrowym świetle. Vionax cofnęła się, gdy jej załoga zaczęła padać pod wpływem światła, a ich dusze ulatywały z ciał. Potknęła się o jedne ze zwłok leżących w hamakach i upadła. Odepchnęła się od Karthusa, czołgając się po ciałach towarzyszy.

Hamak pod nią się poruszył.

Wszystkie zaczęły się poruszać, wijąc się jak ryby wyciągnięte z wody. Pasma mgły unosiły się z dziur w materiale i pomiędzy szwami, które okrętowy żaglomistrz wykonał, aby je zszyć. Twarze poruszyły się we mgle – twarze z którymi żeglowała przez lata, mężczyźni i kobiety, u których boku walczyła.

Upiór stanął nad nią, a martwa załoga Darkwilla była obok niego, a ich duchowe postacie lśniły w świetle księżyca.

„Śmierci nie należy się bać, pani Vionax” – powiedział Karthus. „Uwolni cię od bólu. Wreszcie przejrzysz na oczy i ujrzysz piękno wiecznego życia. Przyjmij piękno i wspaniałość śmierci. Puść swoją śmiertelność. Nie jest ci potrzebna”.

Wyciągnął rękę i światło otoczyło Vionax. Krzyknęła, gdy zaczęło przenikać przez jej skórkę, mięśnie i kości, aż do samej duszy. Upiór zacisnął pięść i dziewczyna wrzasnęła, gdy poczuła, jak coś rozdziera ją od środka.

„Uwolnij swoją duszę” – powiedział Karthus, nacinając po raz kolejny swój kostur. „Nie będziesz czuła bólu, strachu ani nie będziesz pragnęła czuć czegokolwiek innego poza tym, co ci pokazuję. Cuda czekają, śmiertelniczko. Czemu nie pragniesz takiego ukojenia...?”

„Nie” – powiedziała ostatnim tchnieniem. „Nie chcę tego oglądać”.

„Już na to za późno” – powiedział Karthus.

Starsze

Pierwsza

The vast quantities of physical magic that were consumed and destroyed during Valoran's numerous Rune Wars have scarred much of Valoran. Many locations far from civilization have been morphed into hazardous and dangerous locales. The Howling Marsh is one of these places, and the self-appointed overlord of this land is the lich known as Karthus. It is thought that Karthus was a mage who, in life, was foolish enough to enter the fetid waters seeking his fortune, and that he was forever transformed by whatever dark magic permeates the swamp. Karthus now rules over his swampy dominion with an iron (albeit skeletal) fist. Visitors are not welcome, and those who are not scared away by the lich's terrible power most likely end up as one of the undead themselves... skeletons and zombies in Karthus' growing army of eternal servants. On the darkest of nights, Karthus is said to sing the tales of those who have succumbed to the swamp, past and present.

Karthus' tenure in the League of Legends is one of the more unusual ones in the history of the League. First, it is highly unusual that a lich who was known for isolation and hatred of life would even be a willing part of an organization which promoted the preservation of life. Next, Karthus specifically eschews the accrual of power and influence gained through service to the League; he is essentially an unpaid volunteer. This behavior is completely different than what his life outside of the League would have onlookers believe. Karthus has never spoken about his intentions in being a champion of the League, and in fact becomes quite agitated when asked about it. In the interests of not aggravating a lich, most sensible people subsequently drop the issue.

Druga

Karthus to straszliwe stworzenie – niegdyś śmiertelnik, był tak zafascynowany śmiercią, że z radością stał się nieumarłym. Teraz, jako Licz, Karthus jest bliżej swojego ukochanego grobu, niż kiedykolwiek marzył. Magia, którą się posługuje, ma swoje źródło w nicości i za jej pomocą, chce przedstawić światu to, co uważa za jedyną prawdę: jedynie po śmierci, życie zyskuje sens.

Nawet jako chłopiec, Karthus był dziwny. Nie można było zaprzeczyć, że kryło się w nim coś mrocznego. Często trzymał się cieni i odrzucał towarzystwo innych osób. Zakradał się na pogrzeby nieznajomych i przemawiał do ich nagrobków. Szukał zwłok zwierząt, by je zachować i utrwalić, co stworzyło ponurą kolekcję straszliwej sztuki. Karthus zgłosił się do pomocy chorym i umierającym, ale nie z zamiarem wsparcia, lecz by z bliska oglądać śmierć tych, którym nie da się pomóc. Ostatecznie posunął się do upozorowania własnej śmierci, by móc z ukrycia obserwować własny pogrzeb z niezwykłą fascynacją. Gdy inni ludzie dowiedzieli się, co zrobił, byli tak zszokowani i zaniepokojeni, że w pewnym sensie Karthus naprawdę stał się dla nich martwy. Został całkowicie odrzucony przez żywych.

Odosobnienie tylko przysłużyło się jego obsesji. Karthus jeszcze bardziej poświęcił się swoim badaniom na temat śmierci i zafascynował się legendami na temat Shadow Isles. Według nich, zjawy zmarłych kontynuowały tam życie po śmierci. Opętany tymi opowieściami Karthus wiedział, że musi sam przekonać się o ich prawdziwości. Po dotarciu na te przerażające wyspy, Karthus rozpoczął wędrówkę przez mgłę, zachwycając się dziwacznym pięknem tego miejsca. Czuł się tak, jakby wreszcie znalazł się w domu. Od zawsze chciał uchwycić moment śmierci, gdy życie opuszczało ciało i w jednej chwili osiągało znaczenie. Karthus zauważył, że życie po śmierci jest właśnie jak ta chwila zachowana na zawsze. Wtedy właśnie odkrył swoje przeznaczenie – przejść na drugą stronę i na zawsze porzucić świat żywych. Tego dnia, coś przebudziło się na Shadow Isles, gdy Karthus zrobił coś, czego nie zrobiła żadna inna istota: z własnej woli porzucił własne życie i stał się nieumarłym. Gdy powrócił do świata, Karthus był wcieleniem swojej obsesji. Jako nieśmiertelny Licz trzymający klucze do życia i śmierci, chce całemu światu zaśpiewać swoje rekwiem.

Cytaty

Przy wyborze

► „Ból, ekstaza, spokój... Każda śmierć jest piękna na swój sposób.” ^p

Po rozpoczęciu meczu

► „Tyle dusz na mnie czeka.” ^p
► „Na każdego z nas czeka sacrum. Musimy je tylko zaakceptować.” ^p
► „Moja pielgrzymka dopiero się rozpoczęła.” ^p

Żart

► „Zapiszę twe imię w mym maleńkim necronomiconie.” ^p
► „Puk, puk. Czy mają państwo chwilę, by porozmawiać o śmierci?” ^p
► „Jak brzmiało to zaklęcie... br... Ach tak! R.” ^p
► „Słuchajcie śmiertelnicy! To słowa mej... książki kucharskiej.” ^p
► „Drogi pamiętniczku, dziś poznałem wspaniałego ghula.” ^p
► „Przykro mi. Jestem zabookowany na... hmm... wieczność.” ^p

Wyłącznie w Karthus z Pentakill

► „Puk, puk. Czy mają państwo chwilę, by porozmawiać o śmierci?” ^p
► „Cóż uczyniłem... Stworzyłem arcydzieło zwyczajnie swoim bytem.” ^p
► „Co to za dźwięk? To stukot młota stworzenia o kowadło czasu!” ^p

Żartując z Urgota

► „Urgot, na tę dolegliwość przypisałbym śmierć.” ^p

Prowokacja

► „Poszatkuję twe ciało i spalę twoją duszę!” ^p
► „Umrzesz w agonii.” ^p
► „Życie niczym pasożyt żeruje na twej duszy.” ^p
► „Pieśń twego życia będzie zwięzła.” ^p
► „Po raz pierwszy czujesz pieszczotliwe objęcia śmierci. Zazdroszczę ci.” ^p

Prowokując Elise

► „Zwodzisz swych poddanych. Ja ich oświecę.” ^p

Prowokując Hecarima

► „Rumak śmierci nie potrzebuje uzdy.” ^p
► „Jesteś jedynie posłańcem, Hecarim. Nie zapominaj komu służysz.” ^p

Prowokując Leonę

► „Twoje światło to zaledwie iskra w nieskończoności mroku.” ^p

Prowokując Luciana

► „Dołącz do niej, Lucian.” ^p
► „Odrzuć śmiertelność i odszukaj Sennę.” ^p
► „Zawsze możesz do niej dołączyć Lucian. To będzie wybawienie.” ^p

Prowokując Mordekaisera

► „Dajesz umarłym cel, Mordekaiser. Ja nadaję im znaczenia.” ^p
► „Pancerz cielesny czy pancerz z metalu, to bez różnicy. Oba niosą zgubę.” ^p

Prowokując Siona

► „Uwolnij duszę z cielesnego więzienia, Sion.” ^p
► „Jesteś jedynie echem wspaniałości. Lecz ja mogę sprawić, że znów rozbrzmisz.” ^p

Prowokując Thresha

► „Śmierć to więcej niż samo cierpienie, Strażniku.” ^p
► „Możesz więzić żywych, lecz umarli winni chodzić na wolności.” ^p

Prowokując Urgota

► „Zbyt długo unikałeś śmierci, odrazo.” ^p

Prowokując Varusa

► „Jesteś na drodze do wyzwolenia, Varus.” ^p

Atak

► „Dołącz do chóru umarłych.” ^p
► „Umrzyj.” ^p
► „Radość w nicości.” ^p
► „Twój czas nadszedł.” ^p
► „Zrzuć śmiertelną powłokę.” ^p
► „Spoczywaj w pokoju.” ^p
► „Zaśnij dziecię.” ^p
► „Niech otuli cię ciemność.” ^p
► „Wysłuchaj mej pieśni.” ^p
► „Rytm twojego życia zanika.” ^p
► „Wyśpiewuję słowa umarłych.” ^p
► „Zostało zapisane.” ^p
► „Pożegnaj się z życiem.” ^p
► „Pocałunek śmierci.” ^p
► „Zgiń z mej ręki i odrodź się lepszym.” ^p
► „Zaśnij i odrzuć sny.” ^p

Wyłącznie w Karthus z Pentakill

► „Zamilknij śmiertelniku.” ^p
► „Umrzyj za metal.” ^p
► „Zaśpiewajmy w duecie za upadek istnienia.” ^p
► „Czas obudzić umarłych.” ^p
► „Światła gasną, na zawsze.” ^p

Ruch

► „W dzień sądu pozostanie już tylko śmierć.” ^p
► „Jesteśmy wieczni.” ^p
► „Wysłuchaj elegii zagubionych.” ^p
► „Poprzez śmierć mogę dać ci gwarancję.” ^p
► „Wszyscy umrzecie, czemu nie wybrać jak chce się to zrobić.” ^p
► „Czy kiedykolwiek czuliście powołanie?” ^p
► „Jesteście niczym poczwarka.” ^p
► „Gdy serce przestanie bić, nadejdzie ukojenie.” ^p
► „Wkrótce wszelkie życie wygaśnie.” ^p
► „Mieszkańcy Shadow Isles śpiewają donośniej niż syreny.” ^p
► „Życie to tylko tania sztuczka.” ^p
► „Oferuję prawdę.” ^p
► „Śmierć zawsze jest gdzieś tam na horyzoncie.” ^p
► „Śmierć to pieśń, którą każdy w końcu usłyszy.” ^p
► „Podążaj za mym głosem i obróć się w nicość.” ^p
► „Śmierć zaczyna się w momencie narodzin.” ^p
► „Ludzie wiary nie czują strachu przed kosą żniwiarza.” ^p
► „Głód, znużenie, strach. Wszystkie odeszły.” ^p
► „Niech śmierć nas wyzwoli.” ^p
► „Zapomnisz o oddechu, zapomnisz o miłości.” ^p
► „Oszczędźcie szlochu zmarłym.” ^p
► „Jesteś niczym znicz, który właśnie się dopala.” ^p
► „Niczym tonący okręt.” ^p
► „Ból zwiastunem zbawienia.” ^p

Wyłącznie w Karthus z Pentakill

► „METAL jest niczym dudnienie serca!” ^p
► „Podkręcić wzmacniacze.” ^p
► „Kradną miecz, ten koleś bierze miecz, wychodzi nocą szukać dnia!” ^p
► „Pierwsze miejsce na liście Freljordu jest nasze!” ^p
► „Śmierć jest bardziej mroczna niż najczarniejsza czerń... Do n-tej potęgi.” ^p

Taniec

► „Wow!” ^p

Wyłącznie w Karthus z Pentakill

► „Woow!” ^p
► „Woow!” ^p
► „Woow!” ^p

W czasie Paktu ze Śmiercią

► „Jedność ze śmiercią!” ^p
► „Spoglądajcie na mnie! A wasze serca niech spowije rozpacz!” ^p
► „Szykujcie się na koniec!” ^p
► „Ta powłoka nic nie znaczy!” ^p

Wyłącznie w Karthus z Pentakill

► „Czas na BIS!!” ^p
► „Waahaahaahaahaaao!!” ^p
► „Nic nie zabije METALU!!” ^p
► „Ta moc, tylko jej słuchajcie!!” ^p
► „Maksymalne wzmocnienie!!” ^p

Przy użyciu Ściany Bólu

► „Ślepy zaułek.” ^p
► „Nie uciekniecie.” ^p
► „Poczujcie wątłość żywota!” ^p
► „Wasze ciała was zawiodą.” ^p
► „Ucieczka jest cierpieniem.” ^p

Przy użyciu Profanacji

► „Nie umrzesz w samotności.” ^p
► „Śpiewajcie, me dzieci.” ^p
► „Oto mój chór!” ^p
► „Poczujcie ich dusze.” ^p
► „Powstańcie i śpiewajcie!” ^p
► „Mnogość w unisonie!” ^p

Przy użyciu Rekwiem

► „Śpiewaj i raduj się śmiercią!” ^p
► „Lament za tych, którzy pozostali.” ^p
► „Wysłuchajcie mnie, śmiertelnicy!” ^p
► „Śpiewajcie na ostatnim wydechu!” ^p
► „Giń!” ^p
► „Poddaj się!” ^p
► „Zniknij!” ^p
► „Przestań istnieć!” ^p

Wyłącznie w Karthus z Pentakill

► „Poraź ich wszystkich, mój synu!” ^p
► „Niosę blask! Waaaahhaaaa!” ^p
► „Gdy umrzecie wszyscy padną do mych stóp!” ^p

Po umiejscowieniu Totemu Widzenia lub Totemu Wizji

► „Obserwuję.” ^p
► „Umarłe oko nie mruga.” ^p
► „Śmierć widzi wszystko.” ^p

Po kupieniu Bluźnierczego Graala Athene

► „Przybądź by zaczerpnąć z Graala.” ^p

Po kupieniu Klepsydry Zhonyi

► „Grób może poczekać.” ^p
► „Piasek przesypuje się zupełnie jak istnienia.” ^p
► „Zatrzymać czas u progu otchłani.” ^p

Po kupieniu Kostura Pustki

► „Nikt nie ukryje się przed końcem.” ^p
► „Zmienię ich okrycia w worki na zwłoki.” ^p
► „Co może cię ochronić przed nieuniknionym?” ^p

Po kupieniu Kostura Archanioła

► „Anioły też są zwiastunami śmierci.” ^p
► „Władca aniołów co zwołuje kruki.” ^p

Po kupieniu Kryształowego Kostura Rylai

► „Nikt nie ucieknie przed śmiercią.” ^p
► „Gdy śmierć cię odnajdzie, nie ukryjesz się ponownie.” ^p
► „Ten kryształ zaśpiewa wraz ze mną.” ^p

Po kupieniu Łzy Bogini

► „Łezka uroniona z powodu straty jest łzą radości.” ^p

Po kupieniu Różdżki Wieków

► „Jej moc rośnie wraz z upływem czasu. Podobnie jak moja.” ^p
► „Towarzyszka na wieczność.” ^p

Po kupieniu Zabójczego Kapelusza Rabadona

► „Korona dla króla śmierci.” ^p
► „Jej poprzedni właściciel dobrze służył mej władczyni.” ^p
► „Ach... Pieśń pięknie rozbrzmiewa.” ^p
► „Słyszę echo Rabadona. Jest przeszywająco piękne.” ^p

W czasie Powrotu

► „Śmierć przetrwa.” ^p
► „Podążam tam, gdzie niesie mnie śmierć.” ^p
► „Gdy wrócę, mój chór się powiększy.” ^p

Śmiech

► Śmiech Karthusa. ^p
► Śmiech Karthusa. ^p
► Śmiech Karthusa. ^p
► Śmiech Karthusa. ^p

Przy wyborze

► „Czujesz ten chłód?” ^p

Żart

► „Nie przyda mi się Twoja czaszka, jest za krzywa.” ^p

Prowokacja

► „Zapiszę Cię w mojej księdze.” ^p

Atak/Ruch

► „Połączmy się w mej klątwie.” ^p
► „Ich ból sprawia mi przyjemność.” ^p
► „Rozkaz.” ^p
► „Lewitujemy, dalej.” ^p
► „Twoje życzenie?” ^p
► „Za nieumarłych.” ^p

Odpowiedzi ołtarzy na Twisted Treeline

Kiedy Karthus przejmie ołtarz, duchy mogą dać następujące unikalne wypowiedzi:

Zachodni ołtarz

► „Jaki człowiek wita śmierć?!” ^p
► „Z twojej magii nie wyniknie nic dobrego, Karthusie.” ^p
► „Słyszę również pieśni umarłych...” ^p

Wschodni ołtarz

► „Człowiek, który sam do nas dołączył, Świetnie.” ^p
► „Wyzwól naszą moc, Karthusie!” ^p
► „Służę ci z własnej woli, Liczu.” ^p
► „Mroczne Rekwiem będzie ostatnią rzeczą, jaką usłyszą.” ^p

Rozwój

Wizualna aktualizacja

Kazanie umarłych

Plik:Karthus concept 4.png

Treść

Podczas gdy inni są spętani kajdanami śmierci, jeden człowiek opanował ciemność, która rozpościera się poza granicą życia. I mimo że porzucił swoją śmiertelność na Shadow Isles, Karthus narodził się na nowo i zmierza w stronę PBE, strasząc nowym, trupim wyglądem.^[1]

Demonstracja umiejętności

Spojrzenie na bohatera

Następnym bohaterem, który otrzyma aktualizację, jest sam Piewca Śmierci. Od czasu swojego debiutu (podczas premiery League w 2009 roku) Karthus był świadkiem pojawienia się blisko 80 bohaterów. W ciągu ostatnich pięciu lat wprowadziliśmy sporo aktualizacji technicznych, ulepszeń projektów, rozwoju historycznego świata oraz aktualizacji graficznych bohaterów i map. Nadszedł czas na aktualizację Karthusa. Jak to zrobimy?

Plik:Karthus concept 5.jpg

Cóż, podobnie jak w przypadku wcześniejszych aktualizacji musieliśmy najpierw zdecydować, co chcemy zmienić i jakie będą nasze cele. Oto, co udało nam się ustalić:

Prawdziwy bohater z Shadow Isles

W chwili swojego debiutu Karthus był bohaterem z Shadow Isles, a przynajmniej tam powstał. Świetnie! Co to wtedy znaczyło? Bardzo mało. Jednakże od tego czasu poczyniliśmy znaczne kroki w celu lepszego zdefiniowania Shadow Isles. Przykładowo ‒ znajduje się tam Twisted Treeline, więc stworzyliśmy takich bohaterów jak Elise, Hecarim i Thresh, którzy byli ze sobą powiązani tematycznie i mieli podobne, niebiesko-zielone, motywy kolorystyczne. Aktualizacja Karthusa oznacza, że możemy nadać temu miejscu pewne szczegóły z nim związane, jednocześnie wpisując Karthusa w świat, który stworzyliśmy.

Wyjątkowy licz

Postanowiliśmy też wykorzystać tę szansę, aby wreszcie określić kim Karthus jest. W 2009 roku mieliśmy tylko 40 bohaterów, a Karthus jako jedyny zajmował miejsce „złego nieumarłego”. Miał też całe dziewięć linijek dialogu, które prezentowały jego postać. Teraz mamy blisko 120 bohaterów i stary Karthus musiał zająć miejsce w szeregu obok wszystkich półumarłych, umarłych, bardzo umarłych i widmowych postaci. Aktualizacja umożliwia nam przerobienie go tak, że znów będzie zajmował wyjątkowe miejsce. Nowy Karthus ma znacznie bardziej rozbudowane dialogi (ponad 200 linijek tekstu nagranych przez nowego aktora!) oraz nowe animacje, które znakomicie przedstawią jego osobowość.

Bohater z 2014 roku

Aktualizacja Karthusa oznacza, że możemy zaaplikować mu całą technologię oraz zastosować wiedzę, jaką zyskaliśmy od czasu premiery gry. Między innymi nareszcie dodamy animację jego szatom, aby nie wyglądał jak meduza, gdy stoi w miejscu. Ponadto stworzymy cały szereg animacji dla Zrównania z Ziemią, aby jego Q nie było takie nudne. Znacznie zwiększyliśmy również szczegółowość jego modelu. Karthus wygląda trochę inaczej – jest trochę bardziej przy kości – ponieważ teraz mamy technologię i doświadczenie, dzięki którym uda nam się odpowiednio przedstawić tego nieumarłego nekromantę. Zmiana ta oznacza także, że gracze z całego świata będą mogli cieszyć się tym samym, świetnym Karthusem, bez konieczności zmieniania przez nas detali kulturowych.

Karthus zawita na PBE już wkrótce. Zanim zacznie szerzyć śmierć na normalnych serwerach, wypróbujcie go i podzielcie się wrażeniami!

Obrazy

Pierwszy podstawowy portret Karthusa
Pierwszy portret Karthusa z Pentakill
Stary model Karthusa
Karthus concept 1.jpg
Grafika koncepcyjna Karthusa 1
Karthus concept 2.jpg
Grafika koncepcyjna Karthusa 2
Karthus concept 3.jpg
Grafika koncepcyjna Karthusa 3
Karthus concept 5.jpg
Grafika koncepcyjna aktualizacji wizualnej Karthusa (w wykonaniu Larry'ego Raya)

Przypisy

↑ Karthus, Piewca Śmierci

[1] Karthus, Piewca Śmierci

[1]